Lig dom mé féin a thabhairt isteach, is é mo ainm Nandi, 26 bliain d’aois, táim ag obair in óstán trí réalta i gcathair “B”. Cosúil le formhór na ndaoine, cuireann an obair leamh dúinn uaireanta, chun é seo a shárú tugaim cuairt ar an suíomh seo go minic, go dtí go mbíonn obsessed agam leis an scéal seo a scríobh.
Tosaíonn an scéal seo le teacht abhaile go déanach san oíche le rúnaí ó chomhghleacaí ó oifig eile, Vivi an t-ainm atá uirthi, tá craiceann bán uirthi agus meánairde timpeall 165 cm uirthi. I ndáiríre, ní hé Vivi an cineál duine cairdiúil cé gur rúnaí í, b’fhéidir toisc go bhfuil a uncail sa phost sin. Ó sea, phós Vivi tuairim is bliain go leith ó shin freisin, agus bhuail mé lena fear céile arís agus arís eile.
An mhaidin sin nuair a bhí sé in am dul isteach san oifig rith mé leis ag an mbealach isteach, mar is gnách aoibh gháire muid ar a chéile agus dúirt maidin mhaith. Ah, tá sé greannmhar go bhfuil muid, a bhfuil aithne againn ar a chéile le roinnt blianta, fós i mbun nósanna mar sin, cé gur chóir dúinn a bheith níos eolach ná sin i gceann trí bliana, ach ní féidir cabhrú leis toisc go bhfuil Vivi ina duine mar sin mar sin d’éirigh mé as, tá mé ag déanamh iontais dom féin An bhfuil a nádúr mar sin díreach chun a fhad a choinneáil ó dhaoine sa timpeallacht oibre nó an bhfuil nádúr mar sin aige ó rugadh é?
B’fhéidir go raibh an t-ádh orm ag an am sin, díreach ag an mbealach isteach, níl a fhios agam cad ba chúis leis, go tobann bhí an chuma ar Vivi go raibh sí chun titim agus go reflexive rug mé a corp agus é ar intinn í a choinneáil ionas nach raibh sí. titim i ndáiríre, ach mo lámh i dteagmháil léi thaisme rud éigin ar a cófra. Tar éis dó a bheith in ann seasamh go foirfe, d’fhéach Vivi orm le gáire, gosh, shíl mé go raibh rud éigin speisialta ag smaoineamh ar a carachtar a bhí ar eolas agam go dtí seo.
“Go raibh maith agat, an tUasal Nandi, thit mé beagnach.”
“Ó, tá sé ceart go leor, tá brón orm nach raibh i gceist agam.”
“Is cuma.”
Sin mar a bhí an t-idirphlé an mhaidin sin. Cé nár theastaigh uaim smaoineamh ar an eachtra seo, mhothaigh mé go dona fós mar go raibh mé tar éis teagmháil a dhéanamh le rud éigin ar a chorp, fiú mura raibh sé de réir a chéile Nuair a d’fhéach mé ar a dheasc trí dhoras gloine mo sheomra, sé Bhí an chuma air go raibh sé ag smaoineamh ar an eachtra seo. Ar ámharaí an tsaoil, bhí daichead a cúig nóiméad fós aige le dul ag obair. bheadh náire air freisin.
Táim ar ais go dtí mo ghnáthamh laethúil de ghéarú uimhreacha nach gcríochnaíonn go deo. Bhí sé de nós agam gach tríocha nóiméad féachaint ar an bpictiúr lánléargais a ghreamaigh mé de ghloine doras mo sheomra chun tuirse súl a sheachaint, ach tharla sé go raibh rud éigin eile trasna doras mo sheomra an lá sin, chonaic mé Vivi ag breathnú isteach mar an gcéanna. treo mar sin bhuail ár súile le chéile. Arís, rinne sí miongháire orm, bhí mé ag smaoineamh cad a bhí cearr leis an gcailín sin, an raibh mé ar bís nó an raibh sí difriúil inniu, ah b’fhéidir nach raibh ann ach m’intinn a bhí ar seachrán.
Le linn an tsosa lóin, mar is gnách, bhailigh gach duine ag an EDR le haghaidh lóin, agus de sheans, nuair a lorg suíochán, tharla sé go raibh an chathaoir folamh in aice le Vivi Ar deireadh shuigh mé ansin agus d’ith mé an bia a bhí glactha agam. Tar éis dúinn a bheith críochnaithe ag ithe, ba é an nós a bhí againn ná comhrá a dhéanamh go hócáideach agus mé ag fanacht go dtiocfadh deireadh leis an am sosa, mar bhí mé i mo shuí in aice leis agus mar sin rinne mé comhrá leis, cé go raibh mé ró-leisciúil roimhe sin chun comhrá a dhéanamh leis.
“Cén chaoi a bhfuil do fhear céile Vi?” Thosaigh mé comhrá
“Ceart go leor a dhuine uasail.”
“Ansin conas a oibríonn sé? fós san áit chéanna?”
“Tá mé ag leanúint ar aghaidh le mo chuid staidéir i Meiriceá faoi láthair, díreach fágtha mí ó shin.”
“Ó feicim, fuair mé amach.”
“Ba mhaith liom a bheith níos cliste, a dhuine uasail.”
“Sea, is maith sin, tá sé chomh maith don todhchaí le chéile.”
“Tá a dhuine uasail.”
Tar éis an tsosa a bheith thart, d’fhill gach duine ar a seomraí faoi seach chun leanúint leis an obair a bhí stoptha. D’éirigh mé as mo chuid oibre arís.
Ag leathuair tar éis a seacht bhí sé ar intinn agam glanadh suas mar bhí mé tuirseach agus ag obair an t-am ar fad, d’fhéach mé trí thimpiste ar dhoras mo sheomra agus fuair mé amach go raibh Vivi fós ag a deasc. Tar éis gach rud a bheith críochnaithe d’fhág mé an seomra agus ar intinn agam dul abhaile, rith mé a tábla agus casually bheannaigh dó.
“Conas a tháinig tú nach bhfuil fós tagtha abhaile inniu?”
“Tá, a dhuine uasail, níl mé ach ar tí dul abhaile, níl mé ach ag críochnú suas, a lán oibre inniu”
Mhothaigh mé go raibh a stíl labhartha difriúil inniu, murab ionann agus na laethanta roimhe sin nuair a bhí an fhuaim oifigiúil aige i gcónaí, rud a thug mothú neamhaithnidiúil dó.
“Bhuel, más é sin an cás, a ligean ar a bheith díreach le chéile.” tabhair cuireadh dom a thairiscint.
“Níl, a dhuine uasail, beidh mé ag dul abhaile ach amháin.”
“Tá sé ceart go leor, a ligean ar dul le chéile, tá sé ró-dhéanach.”
“Ceart go leor, a dhuine uasail.”
Agus mé ag siúl i dtreo an charrchlóis, thairg mé mo chuid seirbhísí arís, cé go raibh an rún i ndáiríre ach le haghaidh spraoi.
“Cad a tharlaíonn má tá Vivi liom, táimid sa treo céanna.”
“Ní gá, a dhuine uasail, úsáidfidh mé iompar poiblí nó tacsaí.”
“Ó, ná bí mar sin, tá sé déanach cheana féin, níl sé go maith do mhná siúl leo féin san oíche.”
“Ceart go leor ansin a dhuine uasail.”
Ar an mbealach níor labhair muid mórán go dtí ar deireadh thug mé faoi deara go raibh sé beagán difriúil, bhí cuma gruama air, cén fáth gur cailín é seo.
“Cén fáth a bhfuil cuma gruama ort, cén fáth?” D’iarr mé aisteach.
“Tá sé ceart go leor, a dhuine uasail.”
“Tá sé ceart go leor aisling a dhéanamh mar sin, an bhfuil duine ag teastáil uait chun comhrá a dhéanamh leis?” D’iarr mé iascaireacht.
“Níl a dhuine uasail, tá náire orm.”
“Cén fáth a bhfuil náire ort, tá sé ceart go leor, ach comhrá a dhéanamh, éistfidh mé, más féidir agus más gá, b’fhéidir go gcabhróidh mé.”
“Tá sé deacair tosú, a dhuine uasail, toisc go bhfuil sé seo ró-phearsanta.”
“Ó, feicim, mura bhfuil tú ag iarraidh, ní gá duit, ní chuirfidh mé iallach ort.”
“Ach i ndáiríre is gá dom duine éigin chun labhairt leis faoin bhfadhb seo.”
“Bhuel, más é sin an cás, níl le déanamh ach comhrá a dhéanamh liom, tá rúin cinnte.”
“Tá sé seo faoi mo fhear céile, a dhuine uasail.”
“Cad atá cearr leis an bhfear?”
“Sin é an rud a chuireann náire orm leanúint ar aghaidh leis.”
“Ní gá a bheith náire, dúirt mé leat go mbeadh rúndacht a ráthú dá labhair Vivi liom.”
“Anu, is minic a léigh mé leabhair faoi chaidreamh fear céile agus bean chéile.”
“Ansin cén fáth?”
“Léigh mé go bhfuil deireadh le dea-chaidreamh gnéis idir fear céile agus bean chéile orgasm taithí ag an mbeirt acu.”
“Ansin, cá bhfuil an fhadhb?”
“Maidir le orgasm, go dtí seo níor léigh mé ach faoi gan taithí a fháil air.”
Ní raibh mé ag súil riamh go dtiocfadh an comhrá ann, i mo chroí shíl mé, conas a bhí tú pósta le bliain go leith gan orgasm a bheith agat riamh? Tá rún agam carthanacht a dhéanamh 🙂
“I ndáiríre, Vi, an bhfuil sé fíor nach raibh orgasm agat riamh mar a dúirt tú díreach?”
“Tá sé sin ceart, a dhuine uasail, tharla dom an fhadhb seo a phlé leat, mar sin ar a laghad is féidir leat ionchur a thabhairt dom mar b’fhéidir gur fadhb fir é seo.”
“Sea, cad faoi, anois nach bhfuil fear céile Vivi thart, nuair a bhíonn fear céile Vivi ann ba chóir dó dul chuig saineolaí chun dul i gcomhairle leis an bhfadhb seo.”
“Thug mé cuireadh do mo fhear céile arís agus arís eile, ach dhiúltaigh sé agus sa deireadh má thug mé an cheist suas ní ba chúis leis ach troid eadrainn.”
Gan é a thuiscint, bhí sé a hocht a chlog um thráthnóna cheana féin, agus gan a thuiscint, bhí sé ar intinn agam í a thabhairt go doras tosaigh a tí.
“Ní gá, a dhuine uasail, a ligean ar é a fhágáil anseo.”
“Tá sé ceart go leor, má tá rud éigin mícheart, beidh mé tú a ghlacadh chun an doras tosaigh.”
Go bunúsach, sheas mo chos ar rud éigin bog ar an talamh agus beagnach sleamhnú toisc go raibh an soilsiú os comhair an tí beagán bocht. Tar éis dom ardán a theach a shroicheadh d’fhéach mé ar mo chosa, tháinig sé chun solais go raibh an méid a sheas mé air rud nach raibh taitneamhach a lua, go dtí an pointe go raibh tionchar beagnach leath de mo bhróg chlé.
“Ó Mr Nandi, conas atá na cosa?”
“Tá sé ceart go leor, nighfidh mé é nuair a gheobhaidh mé abhaile.”
“Díreach é a nigh anseo, a dhuine uasail, gheobhaidh tú boladh an bholadh ar an mbealach.”
“Ceart go leor, ansin beidh mé ag dul go dtí an leithreas in éineacht leat.”
Tar éis mo chosa a ghlanadh, taispeánadh dom suí sa seomra suí, agus d’éirigh sé amach go raibh mé ag fanacht le cupán caife te. Agus mé ag fanacht le mo chosa a thriomú labhair muid arís.
“Ó sea vi, maidir leis an méid a dúirt tú liom níos luaithe ar an mbóthar, conas a rinne tú déileáil leis?”
“Tá mé ar dhaoine eatarthu faoi cad atá le déanamh, a dhuine uasail.”
Ag éisteacht le freagra mar sin i m’inchinn tháinig smaointe salacha na bhfear chun cinn.
“Conas mar gheall ar amárach a thabhairt duit cad ba mhaith leat?”
“Cén ceann ba mhaith liom, a dhuine uasail?”
“Cén fáth, sin an méid a dúirt tú ar an mbealach nach bhfuil taithí agat riamh.”
“Ah, is féidir leat é a dhéanamh.”
“Sin ceart, tá mé sásta é sin a thabhairt duit.”
Bhí sé pensive nuair a chuala sé an méid a dúirt mé níos luaithe, é a fheiceáil ag brionglóideach, shíl mé, cén fáth amárach, cén fáth anois cé go bhfuil seans.
Chuaigh mé i dteagmháil leis agus choinnigh mé a lámh, bhain sé as a reverie freisin agus é ag féachaint orm go ceistitheach. Thug mé mo aghaidh níos gaire dá aghaidh agus phóg a leiceann ceart, níor fhreagair sé. Phóg mé a liopaí, thóg sé anáil domhain, is cuma cad a bhí ar a intinn agus d’fhan sé ina thost, lean mé ag phógadh a shrón agus dhún sé a shúile.
Iompaigh sé amach go raibh lust gnawed ar mo cheann, phóg mé a liopaí tanaí agus d’éirigh sé amach gur phóg sí ar ais mé, ár liopaí dteagmháil léi a chéile agus chonaic mé go raibh sí absorbed i ndáiríre agus taitneamh a bhaint as an ardán. Kita thóg a lámh chun suí in aice liom ar an tolg níos faide, lean sé díreach agus ag féachaint ar dom. Phóg mé a liopaí arís, agus d’fhreagair sí go díograiseach.
Le seasamh suí mar sin, is féidir le mo lámha tosú ag obair agus guerrillas. Bhain mé a bhrollach amach, bhog sé amhail is go raibh sé ag coinneáil amach a bhrollach dom oibriú air. Bhrú mé a cófra ón taobh amuigh dá léine, a lámh chlé unbuttoned a léine barr ansin threoraigh mo lámh dheas chun dul isteach ina bra. Ó mo dhia, ní féidir liom seasamh leis níos mó.
Bhain mé mo lámha agus a liopaí as a chorp, bhog mé go dtí suíomh leaning ar an láimhseáil tolg áit a raibh mé i mo shuí agus d’oscail mo chosa leathan. Tharraing mé í chun suí léi ar ais chugam, ón taobh thiar bhain mé díot a léine is a bra a bhí greamaithe dá chéile an tráth sin, phóg mé cúl muineál Vivi is mo lámha clé agus ar dheis gach sliabh ar a cófra, chlaon sí i gcoinne mo chorp mar go raibh sí lag agus ní raibh an neart chun tacú lena corp féin agus thosaigh mé ag Fáscadh a breasts agus leanúint ar aghaidh ag póg an nape a muineál.
Tar éis a cíoch a fháscadh ar feadh i bhfad, thosaigh mo lámh chlé ag bogadh síos ar a boilg agus stop sí i lár a crotch, rinne sí moaned nuair a bhain mé an réimse sin amach. Thóg mé a sciorta agus chuaigh mo lámh díreach isteach ina mionbhrístíní, fuair mé rud éigin te agus tais ann, is cosúil go raibh sé fliuch cheana féin. Brúite mé a clitoris leis an mhéar lár mo lámh chlé.
“Ó.. ehh..”
D’éirigh mé níos mó agus níos mó paiseanta nuair a chuala mé a caoineadh agus chuir mé mo mhéar isteach ina vagina, d’éirigh an fhuaim níos airde. Chuir mé mo mhéar isteach ann, tháinig a corp níos mó agus níos mó preab mar a bheadh slat plaisteach te, lean mé ag seiceáil, an níos tapúla chroith a corp a fháil ar mo chóireáil. Rinne mé é seo ar feadh fiche nóiméad agus ar deireadh tháinig fuaim amach as a bhéal.
“Sin é a dhuine uasail, ní féidir liom cabhrú ach ba mhaith liom a pee.”
“Ná coinnigh isteach é, ach lig dó dul.”
“Ouch a dhuine uasail, ní féidir liom é a choinneáil i, tá Vivi ag iarraidh pee… ohh … ahh.”
Chroith a chorp níos mó agus níos mó, agus ar deireadh …
“Ah..uh.”
A chorp twitched ar feadh cúpla nóiméad sula ndeor sé ndeor agus chlaon i gcoinne mo bhrollach.
“Conas a bhraitheann tú?”
“Tá sé delicious, a dhuine uasail.”
Chonaic mé deora ina shúile.
“Cad chuige a bhfuil tú ag caoineadh vi.”
D’fhan sé ina thost agus níor fhreagair sé.
“An bhfuil aiféala ort é seo a dhéanamh?” d’iarr mé.
“Níl a dhuine uasail.”
“Mar sin?”
“Tá mé sásta, fuair mé ar deireadh cad a bhí mé ag brionglóideach an t-am ar fad, ba chóir a bheith tagtha ó mo fhear céile.”
“Ó feicim.”
Bhíomar i mo thost ar feadh tamaill go dtí gur dhearmad mé go raibh méar lár mo láimhe clé fós lóisteáilte ina faighne agus tharraing mé amach go mall í, d’éirigh sí nuair a tharraing mé siar mo mhéar, agus bhí mé fós sáinnithe ag na focail dheireanacha a tháinig amach. as a béal, bhí sé fíor … níor bhraith sí orgasm riamh.
“Ar mhaith leat dul go dtí an seomra folctha, a dhuine uasail?”
Go tobann dhúisigh an fhuaim mé ó mo stór..
“Ó yeah, cá bhfuil an seomra folctha?”
“Ar an mbealach seo, a dhuine uasail,” a dúirt sé, ag taispeáint dom an bealach go dtí an seomra folctha.
D’fhill sé ar an seomra suí agus nigh mé na lámha a bhí roimhe seo mo dhualgais mar fhear i dtreo bean. Ní fhéadfainn éirí as a bheith ag smaoineamh, cén fáth a bhfuil daoine pósta chomh fada sin ach ní raibh taithí ag an mbean ach uair amháin ar orgasm agus ní raibh sé sin ag a fear céile.
Tar éis dom an seomra folctha a fhágáil d’fhill mé ar an seomra suí agus fuair mé é ag breathnú ar chlár ar an teilifís, ach chonaic mé é
as a aghaidh amhail is dá mbeadh a intinn ag fánaíocht, cé a fhios cad a bhí ar a intinn an t-am sin.
“Vi, tá sé déanach cheana féin, rachaidh mé abhaile ceart go leor ar dtús …”
Gasped sé agus d’fhéach sé ar dom. .
“Um, a dhuine uasail, ar mhaith leat a bheith in éineacht le Vivi anocht?”
Chuir sé ionadh orm freisin ceist mar sin a fháil mar níor smaoinigh mé ar fanacht ina theach anocht, ach níor theastaigh uaim a díomá a chur ar an té a d’iarr le aghaidh dóchasach.
“Tá go leor ama fós ann, amárach buailfimid le chéile arís san oifig, agus uaireanta is féidir linn bualadh le chéile fós lasmuigh den oifig.”
Sheas sé suas agus tháinig sé anonn chugam..
“Go raibh maith agat, a dhuine uasail, tá Vivi an-sásta anocht, tá súil agam nach n-éiríonn leat leamh a bheith in éineacht liom.”
“Tá aithne againn ar a chéile le fada an lá, táim sásta i gcónaí cabhrú leat le rud ar bith.”
“Go raibh maith agat arís, más mian leat dul abhaile anois agus cuir mo bheannachtaí in iúl do mháthair.”
Ar deireadh, chuaigh mé abhaile agus lean orm a bheith cráite le ceisteanna i m’intinn, cén fáth go bhféadfadh sé a bheith mar sin, cé chomh leithscéal a bhí sé.
Mar is gnáth an lá dár gcionn tháinig mé isteach san oifig an-luath mar bíonn a lán oibre le déanamh i gcónaí, shíl mé nach raibh aon duine ann mar go hiondúil is é an buachaill a bhí ann nuair a shroich mé an oifig, ach is cosúil go bhfuil ar maidin cuireadh meangadh gáire orm ó Vivi a bhí ina shuí ann cheana féin. Murab ionann agus is gnách, sna laethanta roimhe seo chonaic mé Vivi i gcónaí i gcuma difriúil ón maidin seo, anois tá cuma radiantach uirthi agus is cosúil go bhfuil sí cairdiúil agus eolach.
“Maidin vi.”
“Ar maidin a dhuine uasail.”
“Conas mar gheall air, ar chodail tú go maith aréir?”
“Ah, athair, tá go breá, chodail mé go han-mhaith aréir.”
“Ceart go leor, fanfaidh mé díreach, ceart go leor, dea-obair.”
“Tá a dhuine uasail.”
Lean mé ar aghaidh le mo chéimeanna i dtreo mo sheomra oibre nach raibh i bhfad óna dheasc. Ón taobh istigh den seomra d’fhéach mé siar ar a aghaidh, tharla sé go raibh sé fós ag féachaint orm le gáire.
Murab ionann agus mar is gnách, is dóigh liom go bhfuil obair inniu leadránach, mothaíonn sé tuirseach chun aghaidh a thabhairt ar an obair nuair ó lá go lá i gcónaí rud éigin a bhfuil gá a athrá, ar deireadh scríobh mé an scéal seo. Ghlaoigh an fón póca i mo phóca bríste, bhí SMS ag teacht isteach, d’oscail mé an SMS a tháinig de réir dealraimh ón gcailín trasna an tseomra uaim a bhí ag stánadh orm ar maidin go dtí gur tháinig mé isteach sa seomra seo… sea, sí , Vivi.
“A dhuine uasail, an bhfuil imeacht ann anocht? Mura féidir leat, an féidir leat do ghealltanas a chomhlíonadh aréir?”
Sin ábhar an SMS a fuair mé, shíl mé go raibh an cailín seo ionsaitheach sa deireadh. Thóg mé an fón a bhí ar mo dheasc agus dhiailiú a uimhir síneadh.
“Cad chuige an Vi sin, cá bhfuil tú ag cur orm?”
“Eh, a athair, cé hé a cheapann tú é, ní hea, tá dinnéar ullmhaithe cheana féin ag Vivi sa bhaile, an féidir leat dinnéar a bheith agat le Vivi anocht?”
“Ceart go leor, más é sin an cás, fanfaidh mé nuair a théim abhaile sa charrchlós.”
“Tá, a dhuine uasail, go raibh maith agat.”
San iarnóin bhí ionadh orm mar go raibh sé deich nóiméad déanach cheana féin nuair a tháinig mé abhaile, phacáil mé suas mo sheomra go tapa agus rith mé chuig an ionad páirceála. Bhí Vivi ag fanacht liom ansin, ach rinne sí miongháire nuair a chonaic sí mé ag teacht, shíl mé go mbeadh díomá uirthi, ach le buíochas ní raibh an chuma uirthi go raibh díomá uirthi.
“Tá brón orm fanacht, Vi, caithfidh mé rud éigin a ghlanadh suas ar dtús.”
“Tá sé ceart go leor a dhuine uasail, tá rud éigin le socrú ag Vivi le Neni anois.”
“Tá.” Dúirt mé agus mé ag oscailt an doras dó, agus chuaigh sé isteach sa charr agus shuigh in aice liom.,,,,,,